แนะนำตัว อ.ธนพงศ์ หลักนครพล

 รายการทีวี Life & Real TV ออกอากาศคืนนี้ 22:00-23:00 น. อย่าลืมติดตามนะครับ คืนนี้ ที่ Loca TV ช่อง 15 ( PSI,TRUE ช่อง 25 )

http://youtu.be/qayqxEjbvQg?list=PLUhgvk1jRkmUGE9Gcwhta6ZT1ZAhSSpLy
 ออกอากาศวันจันทร์ที่ 20 ตุลาคม 2557

Portfolio อ.ธนพงศ์  หลักนครพล

สรุปผลงานงานดูลายมือ สอนลายมือ ผลงานหนังสือลายมือ

คอร์สเรียนลายมือ คอร์สสัมมนา  งานอีเว้นท์และงานการกุศล

• หนังสือและคู่มือการเรียนลายมือ

3.ชุดสื่อการเรียนลายมือด้วยตัวเอง

4.หนังสือ คู่มือลิขิตชีวิตได้ด้วยต้วเอง เปลี่ยนเส้นลายมือเปลี่ยนชีวิต

 หนังสือขายดีอันดับ 1

• คอร์สเรียนลายมือและอบรมพัฒนาอาชีพ

เรียนทางไลน์ พร้อมกับการเรียนพบกัน

เรียนลายมือหลักสูตรเร่งรัด Advance

คอร์สสัมมนาอบรมวิชาชีพ และการพัฒนาตนเอง

แนะนำการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากภายในสู่ภายนอก จากภายนอกสู่ภายใน ด้วยพลังจิตใต้สำนึกและ NLP

แนะนำการทำคลิป you tube  และการหารายได้จาก you tube

7.2 สัมมนา NLP-ลิขิตชีวิตได้ด้วยตัวเอง 

7.3 หมอดูผู้แม่นที่สุดในโลก ลายนิ้วมือบอกได้ถึงความเก่ง ลายมือบอกได้ถึงความเฮง

สแกนลายนิ้วมือ วิเคราะห์ลายนิ้วมือเพื่อหาศักยภาพส่วนบุคคลที่มีมาแต่กำเนิด

ผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์ศักยภาพลายผิวนิ้วมือ

• ดูลายมือและวิเคราะห์ลายมือ พบกัน  หรือทางเนททางไลน์  การออกงานEvent การออกงานการกุศล

ดูลายมือการกุศล บริจาคสมทบทุนองค์กรการกุศล

• คอลัมน์นีสต์และการจัดรายการวิทยุ

      ท่านที่เข้ามาในเวป อ่านบทความที่ผมเขียนและดูตัวอย่างแนวทางในการพยากรณ์ ก็คงอาจจับประเด็นได้บ้างไม่ได้บ้าง ว่าผมมีที่มาที่ไปอย่างไร เป็นหมอดูลายมือมานานแค่ไหน มีความน่าเชื่อถือในความแม่นยำหรือไม่เพียงใด หากจะตัดสินใจไปดูลายมือด้วยดีหรือไม่  ถ้าจะไปเรียนลายมือด้วยจะดีไหม จะได้ผลหรือไม่ ..??

     ผมมีความตั้งใจไว้ว่าการเขียนประวัติ บอกที่มาที่ไปเป็นเรื่องง่ายมาก ใคร ๆ ก็เขียนได้ แต่คำตอบก็คงไม่แตกต่างเพราะทุกคนก็อาจตั้งคำถามอยู่เช่นเดิมคือ "มีความน่าเชื่อถือในความแม่นยำหรือไม่เพียงใด หากจะตัดสินใจไปดูลายมือด้วยดีหรือไม่  ถ้าจะไปเรียนลายมือด้วยจะดีไหม จะได้ผลหรือไม่" .??  ก็เลยตั้งใจว่าจะไม่เขียนประวัติหรือบอกเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเอง  แต่ตั้งใจว่าจะสร้างผลงานให้ปรากฏและให้เป็นที่ยอมรับในการใช้ศาสตร์พยากรณ์ดูลายมือนี้  โดยมีเป้าหมายไว้ในใจว่าวันหนึ่งเราจะเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปได้ เมื่อเราทำตามที่ตั้งใจไว้ครบทั้ง 7ข้อดังต่อไปนี้และก็เริ่มลงมือทำ หวังว่าเมื่อทำครบขั้นตอนจนเป็นที่ประจักษ์ในผลงานแล้วจึงจะได้แนะนำตัวหรือเปิดตัว รวมถึงมีการถ่ายทอดวิชาหรือศาสตร์ในการพยากรณ์ลายมือในลักษณะการเรียนการสอนเพิ่มเติมจากการรับดูลายมืออีกทางหนึ่ง  ความตั้งใจในเบื้องต้น ทั้ง 7 ข้อ ที่ว่านั้นกล่าวคือ

   1.ไม่อิงคนดังมีชือเสียงแล้ว หรืออ้างอิงดาราเพื่อโปรโหมดตัวเอง  จะสร้างผลงานให้เป็นที่รู้จักหรือให้คนรู้จักเราด้วยผลงานการพยากรณ์แบบค่อยเป็นค่อยไป

   2.ตั้งใจตอบปัญหาลายมือฟรีให้เป็นที่รู้จักด้วยผลงาน (ตั้งเป้าไว้สัก 2,000 คน) ตอบปัญหาทางเวปบอร์ด และทางเมลล์ส่วนตัว แต่ความจริงมีคนสนใจมากว่านั้นเป็นหลัก 10,000 คน

   3.เขียนบทความลงเวปไซต์เองด้วยภาพลายมือจริง (เรียนฝึกหัดทำเวปไซต์เพื่อสร้างเวปเอง) และตั้งเป้าว่าเมื่อมีผู้คนเข้ามาเยี่ยมชมครบ 300,000 คน ก็จะมีคนรู้จักเราได้ด้วยผลงาน (ปัจจุบันเกิน 400,000 คน-ณ วันที่ 3 มี.ค.2556)

   4.มีผู้คนที่เคยดูลายมือแล้วกลับมาดูใหม่อีกเป็นรอบที่ 2- 3(ปีละครั้ง ติดต่อกัน 2-3 ปี) แสดงถึงความแม่นยำหรือความเชื่อว่าสิ่งที่ได้พยากรณ์ไปนั้นให้ผลกับผู้รับคำพยากรณ์ ซึ่งก็มีลักษณะดังกล่าวนี้จำนวนมากที่กลับมาดูรอบที่ 2 รอบที่ 3

   5.มีการแนะนำหรือบอกต่อกัน ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว ญาติ เพื่อน  ผมก็รู้สึกยินดีที่ได้รับการบอกต่อและมีผู้คนที่มาพบผมจากการบอกต่อนี้อีกจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว ญาติพี่น้อง หรือเพื่อนบอกเพื่อน

   6.ตั้งใจว่าการดูลายมือทางเนทนั้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้ผู้ที่ไม่สามารถเดินทางมาพบ(ภายในประเทศ)ได้รับคำพยากรณ์  แต่ข้อนี้เป็นที่เกินเป้าหมายมาก กล่าวคือ มีผู้คนที่อยู่ต่างประเทศ (คนไทยเราที่อยู่แดนไกลโดยเฉพาะ อเมริกา เยอรมัน.. ฯลฯ  รวมถึงคนเพื่อนบ้านอย่างประเทศลาว) ให้ความสนใจส่งภาพลายมือมารับคำพยากรณ์เป็นจำนวนไม่น้อยอีกเช่นกัน

  7.ตั้งใจไว้อีกอย่างคือการดูลายมือออกงานที่เป็นการบุญการกุศล(สมทบทุนเพื่อการกุศลต่าง ๆ ) ซึ่งก็ได้ทำอยู่เป็นประจำเมื่อมีโอกาส หรือได้รับเชิญ

      ดังนั้นเมื่อมาถึงเวลานี้ผมก็พอมั่นใจได้ระดับหนึ่งว่าได้บรรลุเป้าหมายในวัตถุประสงค์ทั้ง 7 ข้อแล้วและบางเรื่องก็เกินเป้าหมาย ดังนั้นการแนะนำตัวก็คงเป็นเรื่องง่ายขึ้น  การที่จะถ่ายทอดวิชาความรู้ในเรื่องการเรียนการสอนก็คงได้รับความน่าเชื่อถือพอประมาณอย่างน้อยก็เป็นครูเป็นต้นแบบได้ว่าการจะทำอะไรให้สำเร็จได้นั้นต้องมีเป้าหมาย มีมานะอดทนทุ่มเทเวลาและความเพียรพยายามทั้งกายใจให้ไปถึงเป้าหมายให้จงได้(คลิกดูตัวอย่างการเรียนการสอน)อย่างไรก็ตาม ผมขออนุญาตแนะนำตัวพอสังเขปไว้  ณ ที่นี้นะครับ

     ผมเป็นนักบัญชีโดยอาชีพ เรียนจบปริญญาตรีบริหารธุรกิจ (การบัญชี)ก่อนจบปริญญาตรีก็เรียนบัญชีในระดับชั้น ปว.ช. ทำงานเกี่ยวกับด้านบัญชีมาตลอด   เริ่มงานจากระดับพนักงานบัญชีไต่ระดับก้าวหน้าตามลำดับกระทั่งก้าวไปถึงตำแหน่งสูงสุดในสายงานบัญชีคือตำแหน่งสมุห์บัญชีบริษัท.. (ในบริษัทมหาชน)   เมื่อถึงจุดหนึ่งชีวิตก็มีการปรับเปลี่ยน(ด้วยตัวเอง)  ลาออกไปรับงานแบบอิสระเป็นผู้บริหารงานด้านบัญชีหลายบริษัท และก็รับงานเป็นผู้วางระบบบัญชีบริหารและตรวจสอบบัญชีให้กับธุรกิจต่าง ๆ และด้วยอาชีพการงานนี้ก็มีส่วนให้เป็นข้อได้เปรียบในความละเอียดและช่างสังเกต รอบคอบในข้อมูลรวมถึงการวิเคราะห์งบการเงินต่าง ๆ ที่ทำมาอย่างต่อเนื่องซึ่งมีส่วนเสริมให้อาชีพด้านพยากรณ์ลายมือประสบผลสำเร็จได้อีกทางหนึ่ง  แต่ก็ใช่ว่าผมจะมาเรียนมาเป็นหมอดูลายมือในช่วงอายุหลัก 50 นี้นะครับ  ผมสนใจศาสตร์พยากรณ์ต่าง ๆ มาตั้งแต่ยังเด็ก รวมถึงสนใจในศาสตร์หมอดูลายมือและก็เริ่มพยากรณ์ลายมือเป็นตั้งแต่อายุ 19-20 ปีแล้ว(ปัจจุบัน อายุ 53 ปีครับ ผมเกิด มีนาคม 2503 อายุคงเพิ่มขึ้นตาม พ.ศ. นะครับ)  ส่วนมีเหตุจูงใจหรือสนับสนุนอย่างไรผมก็จะขออนุญาตเล่าพอสังเขปนะครับ

อ.ธนพงศ์  อายุ 14 ปี เป็นรูปแรกที่ได้ถ่ายทำบัตรเมื่อเริ่มเรียน ในกรุงเทพ ฯ

          ชีวิตผมเริ่มต้นที่เรียกได้ว่ามากับบุญวาสนามากับโชคชะตา ทั้งที่ตัวเองก็มีความเชื่อเสมอมาว่าชีวิตเราไม่ได้กำหนดด้วยโชคชะตา ตัวเรากำหนดมันได้ เพียงแต่โอกาสเราอาจไม่ดีหรือมีน้อยกว่าคนอื่น ดังนั้นเราต้องสร้างโอกาสให้ตัวเองให้ได้...นี่คือความเชื่อที่มีอยู่เสมอมา  แต่ชีวิตตัวเองก็มักจะเข้าไปเผชิญหรือประสบกับเรื่องยากที่จะอธิบายอยู่บ่อย ๆ จนไม่สามารถแยกแยะออกได้ว่านี่คือบุญวาสนาพาไปหรือว่าเราค้นหาแล้วได้มันมาไม่ว่าจะเป็นโอกาสที่ดี ๆ หลายครั้ง  รวมถึงเรื่องหนัก ๆ ที่ต้องพบเจอหลายครั้ง   ทั้งขึ้นสูงและตกต่ำ... ถ้าเล่าก็ดูว่าจะยาวแต่ผมจะเล่าให้สั้นที่สุด นะครับ

 หลังจากเรียนจบชั้น ป.4 ครอบครัวชาวบ้านในชนบท(ปกติทั่วไปก็ทำไร่ทำนาตามฐานะเดิม หรือไม่ก็เข้าเมืองขายแรงงาน) แต่เป็นครั้งแรกที่มีโรงเรียนระดับ ป.5-ป.7 มาเปิดในตำบล ผมโชคดีสอบได้ลำดับที่ 2 จาก 10 หมู่บ้านของตำบลน่าขา อ.วาปีปทุม จ.มหาสารคาม และมีผู้อุปถัมภ์ให้เรียน ป.5- ป.7ครั้งหนึ่งในช่วง ป.7 มีปาฏิหาริย์ครั้งแรกรอดตายจากไส้ติ่งแตก    จากนั้นก็เปลี่ยนไปอยู่ในความอุปการะของผู้อื่นอีกท่านหนึ่งในช่วง มัธยมเรียนชั้น ม.ศ.1 ในอำเภอ  แต่ชีวิตก็เปลี่ยนย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ฯ ตั้งแต่ ม.ศ.2  โดยผู้มีอุปการะท่านใหม่   ก่อนที่จะอ่านต่อไป ผมขออนุญาตกราบขอบพระคุณท่านผู้มีอุปการคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงไว้ ณที่นี้ ที่่ท่านได้ให้ชีวิตให้โอกาสดีๆ ในช่วงการเริ่มต้นของชีวิต

ขอบคุณเพื่อน ๆ รุ่นวาปีปทุม 03 ที่ส่งภาพนี้มาให้ (สมัยเด็กผมไม่มีรูปภาพเลย)

         ช่วงการเริ่มต้นที่ดูเหมือนจะไปได้สวยแต่ชีวิตก็มาสะดุดหยุดลง ผมโชคร้ายที่ได้รับอุบัติตุทางรถยนต์(รถโดยสาร-เดินทางกลับไปเยี่ยมบ้าน) ตอนนั้นเรียนชั้น ปว.ช. อุบัติเหตุครั้งนั้นรุนแรงมาก  ผมรู้สึกตัวที่ โรงพยาบาลประจำจังหวัดมหาสารคม  นานเท่าไหร่ไม่อาจทราบได้แต่รู้สึกว่าเปียกที่แผ่นหลังนั่นคือเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล(ขาซ้ายหัก)ไหลลงไปที่ผ้าพลาสติกปูรองกันเปื้อนของเตียงเข็นคนไข้  ระหว่างนอนรอญาติมาเซ็นชื่ออนุญาตให้ผ่าตัด(อายุ 17 ปี ต้องให้ญาติรับรองก่อนผ่าตัด)  ผมรอดตายแบบปาฏิหาริย์ครั้งที่สองเมื่อมีผู้อ้างเป็นญาติมาเซ็นรับรองให้ผ่าตัดได้ (ท่านผู้นั้นผมได้ทราบในภายหลังว่าเป็นนักข่าว-ท่านเล่าว่าเห็นนอนเลือดนองจากช่วงแผ่นหลังถึงต้นคอเลย  หน้าตาซีดเผือดจากการขาดเลือด อยู่บนเตียงเปลแบบเข็น สอบถามพยาบาลว่ารอญาติ  สอบถามคนที่พอรู้จักบอกว่าญาติกว่าจะเดินทางมาถึงก็คงเป็นวันรุ่งขึ้น-การสื่อสารสมัยนั้นมีทางเดียวคือไปบอกให้ถึงตัว   ถนนหนทางและยานพานะสมัยนั้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะหารถเดินทาง ระหว่างหมู่บ้านกับจังหวัดระยะทางไปกลับมากว่า 150 ก.ม.   ครั้งแรกที่ผมไส้ติ่งแตกก็เกิดขึ้นระหว่างทางเพื่อมาโรงพยาบาลนี้)  จากการรอดตายครั้งที่สองนี้ ผมเดินไม่ได้ร่วม 2 ปี ทำให้ชีวิตพลิกผันไป  ความหวังต่าง ๆ เริ่มเลือนราง  เนื่องจากต้องเข้า ๆ ออก โรงพยาบาลและทำกายภาพบำบัด   เกิดความหดหู่และสะเทือนใจมากจากการที่มองเห็นภาพคนอื่น ๆ ที่เขาเดิน  เขาวิ่ง หรือเคลื่อนไหวต่าง ๆ ในขณะที่ตัวเองนั่ง ๆ นอน ๆ จะลุกไปไหนก็ยากลำบากต้องอาศัยคนอื่น ๆ กับไม้เท้า 2 อัน   และช่วงเวลานี้แหละที่ผมใช้เวลาอยู่บนเตียงกับการศึกษาศาสตร์พยากรณ์ต่างๆ แต่ในที่สุดก็เห็นว่าลายมือสื่อได้มากว่า เส้นในมือบอกเหตุที่จะเกิดกับตัวเองได้  แต่ก็ยังเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง   ผมใช้ไม่เท้าได้คล่องขึ้นก็กลับไปเรียนต่อจนจบชั้น ปว.ช. และสมัครเข้าเรียน ที่ ม.รามคำแหง ด้านบริหารธุรกิจ   ในช่วงเวลานี้เองที่ผมศึกษาลายมืออย่างจริงจังจนกระทั่งมั่นใจว่าพยากรณ์ได้แล้ว และก็เริ่มสื่อสารผ่านสื่อสิ่งพิมพ์(สมัยนั้นยังไม่มีเนท ผู้มีอันจะกินและบุคคลสำคัญจึงจะมีโทรศัพท์บ้าน )ให้ผู้ที่สนใจในการดูลายมือส่งลายมือดูทางไปรษณีย์  โดยส่งภาพพิมพ์ลายมือ หรือจะถ่ายเอกสารก็ตาม (สมัยนั้น พ.ศ.2523)  ผมรับจดหมายวันหนึ่งเป็นจำนวนมาก อยู่ประมาณ 2 ปี พยากรณ์ฟรีในตอนแรก และจากนั้นก็คิดค่าดูลายมือ 30 บาท  เมื่อ ผ่านเวลาประมาณ 2 ปีก็หยุดไป จากที่พอเดินเหินได้สะดวกขึ้น ประกอบกับเริ่มงานทำบัญชี  รวมถึงมีโอกาสไปเรียนต่อด้านบัญชีเพิ่มเติมที่ ม.สยาม